Эрт дээр үед нэгэн нэртэй харгис хаан байжээ. Шинэхэн тариалангийн талбайд усан үзмийн суулгац суулгуулж байжээ. Энэхүү ажлаа хурдан дуусгахын тулд боолуудаа ерөөсөө амруулахгүйгээр ажиллуулж байв. Тэгтэл хөөрхий боолуудын нэг нь ядарч туйлдсандаа шургаж унаад тэсэлгүй харгис хаандаа:
-Эрхэм дээдэс ээ, яагаад ингэж их яаруулаад байгаа юм бэ? Та энэ талбайд суулгасан усан үзмээр хийсэн дарсыг ууж чадахгүй шүү дээ гэж хэлэв. Энэ үед хааны уур хүрч байсан боловч нэг ч үг дуугарсангүй. Дараа нь усан үзмээ хураасныхаа дараа бүх боолуудаа цугларахыг тушаав. Тэгээд тэр тариаландаа ургуулсан усан үзмээр хийсэн дарснаас нэг аягыг хийж авчрахыг тушааж гэнэ. Өмнө нь хаанд дарс ууж чадахгүй гэж хэлж байсан боол ч гэсэн ирсэн байлаа. Хаан аягатай дарсаа бариад
-Алив, одоо надад энэ дарсыг хэзээ ч уухгүй гэдгийг дахиж хэлж чадах уу? гэж асуужээ. Гэтэл өнөөх боол ингэж хариулав.
-Тодорхойгүй шүү дээ, эрхэм дээдэс ээ. Танд ууж чадна гэж хэлж чадахгүй нь. Учир нь уруул аяга хоёрын хооронд маш хол зай байдаг. Энэ хооронд танд юу тохиолдохыг би мэдэхгүй гэжээ.
Боолыг үгээ дөнгөж дуусгаад байж байтал хааны шадар цэргүүдийн нэг орж ирэв. Нэг зэрлэг бодон гахай усан үзмийн талбайд хашааг нь эвдээд орж ирсэн тухай хэлж гэнэ. Хаан гартаа барьсан дарсаа ууж амжилгүй гарч, зэрлэг гахайн орсон талбай руу гүйжээ.
Хаан бодон хоёрын хооронд амь тэмцсэн тулаан эхлэв. Сүүлд нь зэрлэг бодон гахай жад шиг иртэй шүдээрээ хааны гэдсийг хүү татаж, хаан үхэв. Харин аягатай дарс нь ширээн дээр хоцорчээ.
Нэг хормын дараа бидэнд юу тохиолдохыг тааж мэдэхэд хэцүү учир одоо байгаа агшнаа зөв ашиглах хэрэгтэй.