Тана цэцэг

Шүүхийн танхимд чимээгүй суух наяад насны хөгшин хосын байдал элэг эмтрэм хөөрхийлөлтэй байлаа. Өвгөн нь зөрүүд загнан дуугаа хураан сууж буй ядрангуй эмгэнээ холоос нууцхан ширтэж суув. Шүүгч баргил хоолойгоор хөгшин эмэгтэйгээс 

-За эгч минь, яагаад гэрлэлтээ цуцлах хүсэлтэй байгаа билээ? гэж асуухад хөгшин эмэгтэй гүнзгий гэгч нь санаа алдаад сөөнгө хоолойгоор

-Энэ өвгөнөөс залхаж гүйцлээ. Одоо хангалттай. 50 жилийн турш намайг амьдралаас залхааж орхилоо хэмээн хариулав.

Шүүх танхим хэсэг дуугүй болж хэн ч дуугарсангүй. Энэ чимээгүй байдлыг иймэрхүү мэдээллийг сонинд томоор гарчиглан олон нийтэд цацдаг нэгэн сэтгүүлчийн зураг авах чимээ эвдлээ. Тэднийг сонинд юу гэж бичихийг хэн мэдэх билээ. 50 жилийн хамтын амьдрал хэрхэн төгсөх гэж байгааг хэвлэл мэдээллийнхэн чих тавин чагнаж суулаа... Тэнд байсан бүх хүний анхаарал хөгшин эмэгтэйн хачирхалтай ярианд хандсан байв.

Нүдэнд нь нулимс цийлэгнэсэн хөгшин эмэгтэй

-Манайд нэг тана цэцэг байсан юм. Би түүнд маш их хайртай байсан. Тэр мэдэхгүй ээ... 50 жилийн өмнө болсон явдал л даа... Тэр цэцгийг би түүний надад өгсөн амьд цэцгийн баглаанаас үрслүүлж тарьсан юм. Бидэнд хүүхэд заяагаагүй учраас би тэр цэцгээ хүүхэд шиг л хайрладаг байв. Хэсэг хугацааны дараа цэцэг маань хатаж эхэлсэн. Тэр үед би дотроо "Шөнө бүр босож, үүр цайхаас өмнө нэг сав усаар цэцгээ усална" хэмээн өөртөө амласан юм. Ингэх нь их сайн хэмээн хүмүүс ярьдаг байсан юм. 50 жил болоход энэ хөгшин тэр шөнөөс өмнө нэг ч удаа шөнө босож цэцгийг чинь усалж өгөе гэж хэлээгүй... Тэр шөнө би их ядарсан учраас нам унтсан байлаа. Би ийм л хүнтэй 50 жилийг өнгөрүүлж дээ. Би түүнд амьдралаа, итгэл найдвараа бүгдийг нь зориулсан. Түүнээс би сайн юм үзсэнгүй. Өөрийнхөө хийдэг ажлаас нэгийг нь ч хийгээд өгөөсэй гэж хүлээж байгаагүй. Би үнэхээр түүнгүйгээр илүү сайн явна. Амлаж байна гэж хэлэхэд шүүгч хөгшин эр рүү харан 

-Ах минь, танд хэлэх зүйл байна уу? гэв. Хөгшин өвгөн таягаа тулан болож, гэмшсэн байдлаар шүүгч өөд харав. Тэгээд аажуухнаар

-Би цэргийн албаа ерөнхийлөгчийн ордны цэцэрлэгчийн албанд хаасан юм. Тэр цэцэрлэгийг амьд сайхан байлгахын төлөө чадах бүхнээ л хийдэг байлаа. Би эхнэрээ болон тана цэцгийг тэнд л таньсан юм. Түүнд би хамгийн сайхан цэцгийн баглааг өгдөг байв. Түүнтэйгээ гэрлээд удаагүй байтал түүний хүзүү нь өвдөж, бид эмчид хандсан. Эмч түүнийг олон цагаар унтвал хүзүүнийх нь шохойдолт ихэсч, байдал улам бүр муудах болно гэж хэлсэн юм. Шөнө бүр нойрноосоо сэрж, хэсэг хугацаанд алхаж, гишгэх хэрэгтэй гэж зөвлөсөн. Эмчийн зөвлөгөөг манай хүн төдийлөн тоохгүй байлаа. Өчнөөн удаа хэлээд дийлсэнгүй. Тэр үед аз болоход цэцэг маань хатаж эхэлсэн юм. Би түүнд энэ цэцгийг сайн усалбал сайн ургадаг гэж зөвлөлөө. Үүнийг хийхийн тулд өөртөө амлах хэрэгтэй байв. Шөнө болгон түүнийг сэрээж, түүнийг харж хэвтдэг байлаа. Хамгаас хайртай бүсгүйнхээ хүүхэд шигээ хайрладаг цэцгээ услаж байхыг нь харахад сайхан байдаг байв. Тэгээд яриагаа цааш үргэлжлүүлэн

-Шөнө болгон түүнийг унтсаны дараа би босдог байлаа. Цэцгийн савнаас усыг нь асгахын тулд шүү дээ. Учир нь тана цэцэг усанд дургүй юм шүү дээ шүүгч минь... Тэр шөнө хөгшин би  унтаж сэрж чадалгүй унтаж орхисон юм. Цэцгийг услахгүй байж болох байсан ч эхнэрийн минь хүзүү дахин өвдөж болзошгүй байсан учраас үүнд өөрийгөө буруутган гэмшиж, би түүнд юу ч хэлээгүй юм... гэв.

Яг тэр мөчид шүүхийн танхимд байсан сэтгүүлчид болон бусад бүх хүн өөрийн эрхгүй уйлж байлаа.

Сургамжит өгүүллэг 3-аас